St. Dionysiuskerk

Vanaf 1820 tot het herstel van de bisschoppelijke hiërarchie in 1853 werden katholieke kerken onder toezicht van Rijkswaterstaat gebouwd. Dat gebeurde meestal in de neoclassicistische stijl die ook voor protestantse kerken gebruikelijk was. Na 1853 groeiden de parochies in de katholieke delen van Nederland snel en nam de vraag toe naar nieuwe katholieke bouwwerken zoals kerken, scholen en kloosters, gewoonlijk in neogotische stijl.

De St. Dionysiuskerk of 'Heikesekerk' werd in 1823 na twee eeuwen weer katholiek bezit. De bestaande kerk, met uitzondering van de vijftiende-eeuwse toren, werd gesloopt en herbouwd als sobere Waterstaatskerk. In 1894-95 werd de kerk gewijzigd op basis van plannen van Van Hoof. Hij liet de middeleeuwse toren ommetselen en voorzag de kerk van een neogotisch front.

Het interieur van de driebeukige kerk wordt grotendeels bepaald door de classicistische periode. Zuilen met Ionische kapitelen en sierlijsten domineren het beeld. Het barokke hoogaltaar is rond 1700 in Antwerpen vervaardigd door Willem Kerricx.