Woonhuis

In de Oisterwijkse bossen bevindt zich deze woning, ingeklemd tussen de vennen het Speykven en Brouwkuip. Natuurmonumenten is eigenaar van het terrein en stelde architectonische randvoorwaarden aan het project. Er werd gestreefd naar een timide, ingetogen verschijningsvorm, met waar mogelijk verwijzingen naar archetypes passend bij het Brabantse buitengebied.

Deze onversneden Tilburgse volkswijk die rond de Tweede Wereldoorlog gebouwd is, was dringend aan een renovatie toe en moest groener worden. Het merendeel van de woningen werd gesloopt, een kleiner deel werd grondig gerenoveerd. Een belangrijk criterium was het behoud van het typische karakter van de wijk.

Aan de Goirleseweg staan veertien twee-onder-eenkap woningen van Bedaux de Brouwer. Daar waar historiserende, replica-jarendertigwoningbouw dominant is, onderscheidt Bedaux de Brouwer zich met deze moderne versie van de jarenvijftigwoning. Bedaux de Brouwer laat hier zien hoe je als architect kunt voortborduren op een traditie en een nieuw hoofdstuk aan het oeuvre toevoegt.

Om de woningen op een ‘natuurlijke’ wijze in te passen in dit historische lint is gevarieerd met de positionering van de woningen: sommigen zijn gedraaid of gespiegeld ten opzichte van de straat. Tegelijk beantwoordt de architect hiermee aan de vigerende wens de woningen zoveel mogelijk te individualiseren. De woningen tonen een heel traditionalistische, Midden-Brabantse stijl, dat tegelijk ook een regionale Tilburgse sfeer ademt.

De villa is in 1843 gebouwd voor de toenmalige burgemeester van Tilburg, de heer H.B. Beckers. Het is een herenhuis in Italianiserende classicistische stijl.

Deze villa ligt even buiten Udenhout en heeft een opzet die vergelijkbaar is met de rechthoekige schakeling van hoofd- en bijgebouwen zoals die bij veel boerderijen in de omgeving voorkomt. Het ontwerp toont een speelse omgang met zowel traditionele als moderne vormen en met de archetypen van het woonhuis en de boerderij.

Tussen de oude dorpskernen van Berkel en Enschot ligt dit voormalige raadhuis. Vanaf 1976 was er een politiebureau gevestigd en nu doet het gebouw dienst als woonhuis.

Langs de Bosscheweg verrezen net als langs de westelijk gelegen Bredaseweg aan het begin van de twintigste eeuw villa’s voor welgestelde Tilburgers. Wollenstoffenfabrikant Swagemakers liet na een bezoek van zijn echtgenote aan de Verenigde Staten dit landhuis bouwen naar voorbeeld van het Robie House (1909) van Frank Lloyd Wright in Chicago. De horizontaliteit, vooruitgeschoven vleugels en platte daken met ruime overstekken zijn duidelijk geïnspireerd op Wright. Vanwege de ongebruikelijke vormgeving werd de villa door de plaatselijke bevolking ‘de melkfabriek’ genoemd.

In tegenstelling tot vele andere vinexwijken is er in Witbrant Oost sprake van visuele rust en een eenduidig architectonisch beeld. De wijk bestaat uit een strak, orthogonaal patroon van woonstraten, waaraan patiowoningen liggen. De enige woningen die hoger zijn dan een verdieping staan langs de spoorlijn en fungeren als geluidsscherm. Ze zijn opgetrokken in een zwarte baksteen en steken daarmee af tegen de wit- en grijstinten die in de patiowoningen zijn toegepast. Wanden in onregelmatige natuursteen zorgen verspreid over de buurt voor accenten. Door de lage bebouwing is er vanuit de wijk overal zicht op de omliggende natuur.

Tilburg kent een traditie van prijsvragen van de Bond van Nederlandse Architecten (BNA), waarbij ontwerpers worden uitgedaagd net een stapje verder te gaan. Een dergelijke prijsvraag aan het begin van de jaren negentig leverde aan de Deltalaan deze zes woonhuizen op.

Vanaf eind negentiende eeuw raakte het wonen aan de Bredaseweg in zwang bij welgestelde Tilburgers. Het symmetrische woonhuis (1916-18) op nummer 387 van architect Hanrath heeft een voor deze architect kenmerkend, overkragend schilddak. Zoals vaak werkte Hanrath bij de totstandkoming van deze villa samen met de Haarlemse tuinarchitect Leonard Springer.