Javascript is required to view this map.
Bedaux De Brouwer Architecten
Bedaux De Brouwer Architecten
Gekoppelde architecten:
Gekoppelde projecten:
Deze moderne buitenplaats heeft net als historische voorbeelden een bloementuin, een kruidentuin en een moestuin, die hier in geabstraheerde vorm in dienst staan van de beeldende kunst die er te zien is.
In de Doctor Keyzerlaan en aan deTilburgseweg is een concentratie te vinden van woonhuizen die de architectenfamilie Bedaux door de jaren heen heeft ontworpen: zes van Jos. Bedaux, zeven van zijn zoon Peer en recentelijk hebben diens zonen Thomas en Pieter een huis gebouwd iets verderop aan de Kennedylaan. De ontwerpen laten een duidelijke ontwikkeling zien in de architectuuropvattingen van de individuele architecten, maar tonen daarnaast ook de familieverwantschap, met altijd metselwerk, al dan niet gekeimd, veelal zadeldaken, vaak luiken voor ramen en deuren en in de kopgevels een schoorsteen.
In 1978 begon Jacq. de Brouwer als tekenaar bij het architectenbureau van Peer Bedaux en in 1996 werd hij bureaupartner. Waar Peer Bedaux voortborduurde op de traditionele en meer romantische kant van zijn vader Jos., wortelen de ontwerpen van De Brouwer in diens modern-abstracte lijn.
Jarenlang was de tuin van het Fratersklooster in het centrum van Goirle door een tuinmuur aan het zicht onttrokken. Met het doorbreken van de muur heeft het dorp er een fraai park bij gekregen.
Het neogotische retraitehuis Het Cenakel (1908) is in 1997 gerestaureerd en tot woongebouw en cultureel centrum omgebouwd. De renovatie werd bekostigd door op het terrein twee woontorens met 72 appartementen te bouwen. Door hoogbouw toe te passen, in plaats van de eerder geplande grondgebonden woningen, kon het park rondom het retraitehuis open blijven en aansluiten op het bestaande Leijpark.
Dit abstracte kantoorgebouw in een zwarte strengperssteen ligt in een groene uitloper van de universiteitscampus. Het heeft een kubusachtige hoofdvorm, waaruit volumes lijken te zijn weggesneden. De voor- en achtergevel zijn grotendeels gesloten, terwijl in de beide zijgevels langwerpige raampartijen zijn aangebracht. Doordat deze in dikke kaders op de gevel liggen, wordt het volume niet aangetast. De lamellen van de buitenzonwering die tussen de kaders hangen, fungeren als afscherming. In het gebouw is het aantal zichtbare details en aansluitingen tot een minimum teruggebracht en zo eenvoudig mogelijk vormgegeven.
Het riviertje de Donge kronkelt tussen de verschillende buurten van de Reeshof door en fungeert als natuurlijke buffer en afwateringssysteem. De moerasachtige bedding van de Donge, waarin de natuur vrij spel heeft, sluit aan op de landelijke ecologische hoofdstructuur. In 1995 werd door de gemeente en de Bond van Nederlandse Architecten (BNA) een prijsvraag uitgeschreven voor de bebouwing langs de oostrand van dit gebied.
Tilburg kent een traditie van prijsvragen van de Bond van Nederlandse Architecten (BNA), waarbij ontwerpers worden uitgedaagd net een stapje verder te gaan. Een dergelijke prijsvraag aan het begin van de jaren negentig leverde aan de Deltalaan deze zes woonhuizen op.
Dit nieuwe woon- en winkelgebied, naar ontwerp van het Spaanse architectenbureau Bonell i Gil, omvat onder andere winkels, appartementen, een bioscoop en een ondergrondse parkeergarage en fietsenstalling. Met de bouw van het plein en de omliggende gebouwen is een sculpturaal, stedelijk ensemble aan het stadscentrum toegevoegd.
Deze villa aan de verbindingsweg tussen Tilburg en Goirle kenmerkt zich door een voor De Brouwer ongebruikelijk technisch materiaalgebruik. In vormgeving refereert de woning aan modernistische, Amerikaanse voorbeelden als het Farnsworth House van Mies van der Rohe en het Glass House van Philip Johnson.
De buurt Witbrant West heeft een orthogonale opzet. De blokvormige woningen zijn in stroken verkaveld en via woonpaden bereikbaar. In het metselwerk zijn verschillende bruintinten toegepast. Verdiepingshoge wanden van schanskorven pakken de acht stroken in tot bouwblokken, die door afwisselend parkeerstraten en parkstroken van elkaar gescheiden zijn. De woningen van de Architekten Cie aan de Witbrantlaan West zijn van elkaar gescheiden door een twee verdiepingen hoog glazen bouwdeel. Hierin is een ongebruikelijk hoge woonkamer gesitueerd.
In tegenstelling tot vele andere vinexwijken is er in Witbrant Oost sprake van visuele rust en een eenduidig architectonisch beeld. De wijk bestaat uit een strak, orthogonaal patroon van woonstraten, waaraan patiowoningen liggen. De enige woningen die hoger zijn dan een verdieping staan langs de spoorlijn en fungeren als geluidsscherm. Ze zijn opgetrokken in een zwarte baksteen en steken daarmee af tegen de wit- en grijstinten die in de patiowoningen zijn toegepast. Wanden in onregelmatige natuursteen zorgen verspreid over de buurt voor accenten. Door de lage bebouwing is er vanuit de wijk overal zicht op de omliggende natuur.
Terwijl de Tilburgse Spoorzone nog volop in ontwikkeling is, werd de Houtloods al in 2015 opgeleverd. De voormalige Houtloods is het oudste nog behouden gebleven gebouw in de Spoorzone.
In de Oisterwijkse bossen bevindt zich deze woning, ingeklemd tussen de vennen het Speykven en Brouwkuip. Natuurmonumenten is eigenaar van het terrein en stelde architectonische randvoorwaarden aan het project. Er werd gestreefd naar een timide, ingetogen verschijningsvorm, met waar mogelijk verwijzingen naar archetypes passend bij het Brabantse buitengebied.
Cultureel Centrum Elckerlyc herbergt een bijzonder grote differentiatie aan functies. Het complex is bijna te beschouwen als een stedenbouwkundig project en omvat een theater, bibliotheek, muziekschool, appartementen en een parkeergarage. Het geheel is zorgvuldig ingepast in het bestaande weefsel van Hilvarenbeek.
Aan de Goirleseweg staan veertien twee-onder-eenkap woningen van Bedaux de Brouwer. Daar waar historiserende, replica-jarendertigwoningbouw dominant is, onderscheidt Bedaux de Brouwer zich met deze moderne versie van de jarenvijftigwoning. Bedaux de Brouwer laat hier zien hoe je als architect kunt voortborduren op een traditie en een nieuw hoofdstuk aan het oeuvre toevoegt.
Om de woningen op een ‘natuurlijke’ wijze in te passen in dit historische lint is gevarieerd met de positionering van de woningen: sommigen zijn gedraaid of gespiegeld ten opzichte van de straat. Tegelijk beantwoordt de architect hiermee aan de vigerende wens de woningen zoveel mogelijk te individualiseren. De woningen tonen een heel traditionalistische, Midden-Brabantse stijl, dat tegelijk ook een regionale Tilburgse sfeer ademt.